Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*
Ντάκα, Κάιρο, Αθήνα. Ο τίτλος μεγάλης εφημερίδας ανεπίληπτης νομιμοφροσύνης αποτελεί την επιτομή μιας αντίληψης για την Ελλάδαπου διακινείται τις τελευταίες μέρες.
Ποιο κοινό σημείο έχουν οι τρεις πρωτεύουσες; Μα την αταξία τωνσκουπιδιών και της εξέγερσης –ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Και η διαπίστωση καταλήγει θρήνος εικονογραφημένος με σκουπίδια και οργή εικονογραφημένη με τον Φωτόπουλο σε κανάλια, εφημερίδες, έγκυρες στήλες και αίθουσες συνεδριάσεων. «Η χώρα κλείνει σταδιακά και η κατάσταση χειροτερεύει περαιτέρω», γράφει σε κύριο άρθρο του τοΒήμα.
Και προειδοποιεί, ότι «αν διατηρηθεί αυτή η ατμόσφαιρα διαρκούς αμφισβήτησης των πάντων, η πτώχευση μοιραία θα επέλθει πριν την ώρα της. Δεν θα χρειασθεί καν το κούρεμα των ξένων, η χώρα θα πέσει εκ των έσω. Και οι επιπτώσεις θα είναι απροσμέτρητες, μοναδικές. Μπορούν άραγε να φαντασθούν τις συνέπειες όσοι με ευκολία περισσή κλείνουν σήμερα τη χώρα»;
Εκ των έσω, με ευκολία περισσή; Μωρ’ τι μας λες! Κάποιοι υπονομεύουν την Ελλάδα –τα ίδια λένε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι κυβερνητικοί παραγωγοί και καταναλωτές προπαγάνδας, ταπολύχρωμα πτηνά της δημοσιογραφίας, οι ειδικοί των αγορών, οι επενδυτές του φόβου. Και όλοι μαζί υπαινίσσονται ή το λένε ευθέως, ορισμένοι μάλιστα με γλώσσα της εποχής μετά τον εμφύλιο, ότι το πράγμα πλέον εμπίπτει στις αρμοδιότητες των εισαγγελέων, της δικαιοσύνης, του Παπουτσή, τηςκαταστολής –γιατί όχι και του στρατού;
Μια προσωρινή άρση ορισμένων άρθρων του συντάγματος, μια πρόσκαιρη δικτατορία βρε αδελφέ, μήπως θα ήταν καλύτερη και πιο αποτελεσματική λύση από τα σημερινά ημίμετρα για τησωτηρία της χώρας; Κάθε φορά που επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο εξάλλου τον εκ των έσω εχθρό είχε σκοπό να αντιμετωπίσει.
Έτσι, όπως γίνεται συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις η σκληρότητα και η αδικία ενός καθεστώτοςσυναγωνίζονται τη στενότητα και τη βλακεία του. Διότι να επιβάλλεις μια πολιτική φτώχειας, φόβου,διάλυσης και ανασφάλειας είναι ένα ζήτημα, μπορείς να επικαλείσαι τη διεθνή συγκυρία, τιςαπαιτήσεις των δανειστών, τις αδήριτες ανάγκες της οικονομίας, όλα εκείνα τα παραμύθια παραμυθίας των θυμάτων. Αλλά να φωνάζεις ότι οι αντιδράσεις είναι περίπου εξέγερση κατά της δημοκρατίας, να μιλάς εντελώς ηλίθια για περισσή ευκολία όταν παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα και άνθρωποι αυτοκτονούν από την απελπισία, ε τότε δεν καταλαβαίνεις ούτε τι γίνεται, ούτε τι έρχεται.
Ποια τάξη και ποιο νόμο επικαλούνται εξάλλου; Έχουν καταλάβει από το ύψος των εισοδημάτων τους και της υπουργικής ασυλίας τι γίνεται; Είναι δυνατό να μας επεξεργάζονται περί τάξεως όταν εγκαθιστούν και υποστηρίζουν με σαδιστική επιμονή καθεστώς αταξίας; Και όταν δημόσιοι υπάλληλοι, καθηγητές, δάσκαλοι, πρυτάνεις, ταξιτζήδες, υπάλληλοι καθαριότητας των δήμων, εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, δεκάδες κλάδοι του ιδιωτικού τομέα, αστυνομικοί, δικαστές, ακόμα και εισαγγελείς «κλείνουν τη χώρα» τότε πώς δεν αναρωτιούνται για τις αιτίες αυτής της γενικευμένης«παραβατικότητας»; Είναι δυνατό το ενενήντα τοις εκατό των Ελλήνων να έχουν εκπέσει στους εκ των έσω, στους με περισσή ευκολία, και να βάζουν λουκέτο στη χώρα;
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι δεν είμαστε ούτε Ντάκα, ούτε Κάιρο, όπως δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης ότι δεν διστάζουν οι αυτουργοί της ενδεκάτης εντολής -μη δυσφημείτε την Ελλάδα- να τη δυσφημούνόποτε τους βολεύει. Αλλά και Ντάκα θα γίνουμε και Κάιρο έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα, και είναι εκπληκτικό, έξυπνοι υποτίθεται άνθρωποι, να μη θέλουν να δουν ότι το Κάιρο το έκανε όπως το έκανε όχι ο κόσμος που ξεσηκώθηκε αλλά ο Μουμπάρακ και τη Ντάκα την κατάντησαν όπως την κατάντησαν όχι οι μουσώνες αλλά η αθλιότητα που την εξουσιάζει εδώ και δεκαετίες. Κι αν όντως ενδιέφερε τηνκυβέρνηση, την τρόικα, τους νομιμόφρονες και τους θυμωμένους από την εικόνα της Αθήναςδημοσιογράφους να μην κλείσει η χώρα, θα έπρεπε όχι να ψάχνουν πάλι ψύλλους στ’ άχυρα κάποιουεσωτερικού εχθρού, αλλά να απευθυνθούν σε κείνους που εκ των έσω και εκ των έξω κρατούν και το λουκέτο και το κλειδί.
Και δεν είναι ο Φωτόπουλος ούτε ο Λαφαζάνης ούτε οι υπάλληλοι καθαριότητας ούτε οι σακατεμένοι από τη σημερινή πολιτική Έλληνες αυτοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου